Misschien wel het gezelligste ‘eilandje’ van Nieuw Buinen

We zijn voor dit verhaal in een groene wijk van Nieuw Buinen. Hoge oude bomen, brede plantsoenen en grasvelden, vrijstaande huizen en twee-onder-1 kappers, verderop het park. Op de hoek van de Parklaan vind je het kleine appartementencomplex ’t Aailaand. Precies 18 huurwoningen, vooral alleenstaanden. Een vredig geheel, zou je zo zeggen. Zo’n zes jaar geleden was het gevoel van veiligheid en geborgenheid even helemaal weg. Vanwege een reeks onverklaarbare, nachtelijke branden en brandjes. De laatste was een serieuze, meteen een wake-up call, zowel voor de bewoners als voor Lefier. 

Huurders Geert, Jan en Ulbe (bijnaam Uppie) vertellen graag waarom ze er nu met zoveel genoegen wonen. Vooral de laatste jaren hebben ze zelf veel initiatieven genomen om de leefbaarheid en de plezierige sfeer in het kleine woonblok verder te verbeteren. Iedereen blij. Bij de dikke letters van de naam ’t Aailaand naast de voordeur – lekker Drents met zoveel aa’s – zegt Uppie trots: “In Bangkok hebben ze Thaailaand, moar wie hebn ’t Aailaand!”  

De drie vinden het heel fijn wonen, aan de rand van de gemeente Borger-Odoorn. Mooi rustig. Dik 500 meter verderop begint Stadskanaal, provincie Groningen. Heel makkelijk voor de dagelijkse boodschappen. Uppie kan er kort over zijn: “Hier is niet zoveel meer. Een bakker en een bloemist. En bloemen, daar houd ik niet van!” 

In 2018 werd de rust danig verstoord. Een liftbrandje, misschien kortsluiting? Toch een eng idee, nog afgezien van de rookontwikkeling. Er volgden nog zeven branden, gek genoeg allemaal rond 2 uur ’s nachts. In november 2018 ontstond er een grote brand in de lege ruimten op de begane grond. Het complex is ooit gebouwd als verzorgingshuis, met beneden andere activiteiten. Zoals de werkplaats en winkel van de Ruilgoederenbank. Dat verdween allemaal, net als de bibliotheek. Nu te vinden in MFA Het Hunzehuys, de Multifunctionele Accommodatie van het dorp. De bewoners vinden het zonde. “Heel kil daar dat moderne spul, hier was het lekker rommelig, veel gezelliger.” Ze hopen dat er binnenkort beneden weer nieuw leven in de brouwerij komt; een yogalerares toonde al interesse. Uppie belooft alvast dat hij zeker niet mee gaat doen, met de yogalessen: “Ik ben te zwaar om te zweten.” De anderen vullen aan: “Kijk. Als Uppie een grap kan maken, doet hij het ook.” 

Bij die laatste brand beneden sloegen de vlammen tot boven het dak van de derde verdieping omhoog. De bewoners moesten gedwongen een nachtje in een hotel in Stadskanaal doorbrengen. De schade viel mee; bij huurders die de deur in de haast open lieten was er wat kleding die naar de stomerij moest vanwege de geur. Het liep dus goed af, maar ze roken de brandlucht nog lang. Erger nog: de schrik zat er natuurlijk goed in. Steeds hetzelfde tijdstip, dat kon toch bijna geen toeval meer zijn? Geert vertelt: “Je wordt er op den duur wel nerveus van. Ik had wel een paar slapeloze nachten in het begin. Nog steeds, als ik in de verte een brandweersirene hoor, schrik ik!” 

In overleg met Lefier kwamen er maatregelen. De centrale buitendeur ging ’s avonds en ’s nachts op slot; er kwamen bewakingscamera’s in de hal. Sindsdien is het snel afgelopen met de dreiging. Het was meteen een mooie aanleiding om een bewonerscommissie op te richten. Ook handig in de rechtstreekse communicatie met Lefier. Die commissie begon met drie leden, in de praktijk is Geert nu een soort ‘huismeester’ voor iedereen. Met vragen kun je bij hem terecht, hij is het aanspreekpunt. Jan van 81 kan maar moeilijk stilzitten, dus die ontfermde zich over het onkruid tussen de bestrating rondom. Geert met de hogedrukspuit voorop, Jan met de krabber erachteraan: “Je moet wat te doen hebben, vind ik – zo hebben we de taken mooi verdeeld.”  

De rotsblokken in het perkje kregen een lik witte verf, veel netter toch? Al snel kwamen de bewoners eensgezind op het idee om eens wat vaker samen iets te doen. Wanneer de eerste officiële bijeenkomst op Oudejaarsavond 2023-2024 ter sprake komt, springen de drie van enthousiasme bijna uit hun stoel. Wat er zo speciaal aan was, die jaarwisseling? Uppie brandt los, al blijft hij behoorlijk noordelijk-nuchter kijken: “Niks bijzonders. Gewoon lekker bij elkaar zitten in het zaaltje beneden. Als we het vragen, krijgen we van Lefier de sleutel. Van onze oude buren de Ruilgoederenbank mochten we wat meubels lenen. Het gaat om het samen zijn, meer niet. Een beetje slap ouwehoeren, dat kan ik wel. Gewoonweg Uit De Kunst mogen we wel zeggen! Ik mag dan wel Uppie heten, ik ben niet zo graag in m’n uppie! Ik heb sowieso veel sociale contacten, nog uit mijn tijd als bekende voetballer bij de amateurs van VV Buinen. En ik fiets heel graag! Alleen thuiszitten kan altijd nog.” 

Sinds dit jaar loopt er een project met jongeren tussen de 21-25 jaar als nieuwe huurders. Een samenwerking tussen Lefier en het Sociaal Team van de gemeente. Het gaat om jongeren die heel goed zelfstandig kunnen wonen, al hebben ze hier en daar wat begeleiding nodig. De huurders van ’t Aailaand ontvingen ze met open armen.  

Geert vertelt: “We zeiden direct ja toen Lefier het voorstelde! Laat maar komen die jongeren. Sommigen vonden het wel een dingetje, maar we zeiden ook: ach, als ze geen overlast bezorgen? Achteraf blijkt het alleen maar gezellig te zijn, een frisse wind in de flat. Zo krijgen we een mooie mix en dat is alleen maar gezond voor de sfeer. We hopen dat de nieuwe bewoners het deze zomer ook leuk vinden om op onze barbecue te komen! Want we gaan natuurlijk door met activiteiten hoor! We hebben nu de smaak te pakken. We leren elkaar beter kennen en dat werkt! Speciaal voor de twee statushouders uit Eritrea en Syrië die hier sinds een tijd wonen, denken we nu aan een zondagmiddag voor die barbecue. Ze werken namelijk in de horeca, dus begin van de avond lukt niet. Zij moeten er wel bij zijn, vinden we. Weet je, ze zijn zelf ook zo gastvrij. Het gebeurt wel eens dat ik een paar keer per week een lekkere Syrische maaltijd krijg aangeboden. Laatst belde hij aan met een portie kofta, dat is pittige, gegrilde kip. Dan zeg ik geen nee!”